hubert pisze:Tylko jakie było obciążenie w ciągu ostatnich miesięcy Zajcewa i Juantoreny ? Praktycznie żadne. Taki Mika jest zaprzęgnięty od 1.5 roku praktycznie bez przerwy.
Turniej nie był rozgrywany bezpośrednio po zakończeniu rozgrywek ligowych, tylko po czterech miesiącach od ich zakończenia, oraz także po pięciotygodniowych specjalnych, ciężkich przygotowaniach, które miały sprawić, że drużyna nie będzie miała w Japonii problemów z kondycją i utrzymaniem na dystansie turniejowym wypracowanej formy. Nie widzę też różnicy choćby między obciążeniami Miki, a obciążeniami jego rówieśnika Filippo Lanzy, który począwszy od Pucharu Wielkich Mistrzów 2013 zarówno w reprezentacji Włoch, jak i drużynie klubowej Trentino jako ciągle młody siatkarz też jest zaprzęgnięty w prawdziwy kierat. Serie A, klubowe rozgrywki pucharowe w których gra Trentino, squadra azzurra, wszędzie tam ani Berruto, ani Blengini, a już na pewno nie Stojczew - żaden trener we Włoszech nad Lanzą specjalnie nie rozczula. Choć ani w klubie i ani w reprezentacji Włoch ten chłopak od kilku lata rzeczywiście nie ma teraz żadnego wartościowego zmiennika. Jako się rzekło, nikt się jednak tym specjalnie tam teraz nie przyjmuje, bo skoro ma zarówno talent, jak i zdrowie to ma grać - zdobywać punkty i przyjmować zagrywkę, a nie jeździć na wycieczki do Portofino
Ciągle jeszcze młody Lanza, czy nasz Mateusz Mika to nie jest jednak jeszcze w żadnym wypadku już 40-letni mający problemy z sercem i rzeczywiście mocno styrany 20 latami klubowej i reprezentacyjnej kariery Tietiuchin, którego pojawianie się w wyjściowej szóstce sbornej w każdym meczu, szczerze mówiąc zdumiało mnie podczas tego turnieju w Japonii zdecydowanie najbardziej. Wcześniej, przed turniejem, ani przez moment nie podejrzewałem, że Siergiej w tym wieku i po tylu kontuzjach będzie w stanie wytrzymać fizycznie taki turniejowy maraton dzień po dniu. Alekno mówił, że kiedy niedawno złożył Tietiuchinowi propozycję powrotu do kadry, i wspomożenia sbornej przynajmniej na Pucharze Świata, też tego wcale nie podejrzewał i jeszcze kilka tygodni temu zakładał sobie, że Tietiuchin w Japonii dopomoże tylko drużynie jako zawodnik wchodzący na zmiany. Ale skoro widział, że Siergiej jest w stanie grać cały mecz i do tego grać całkiem nieźle, to się nie zastanawiał, tylko zostawiał go na boisku, a następnego dnia znów wystawiał w "6". I z tego co mówi, nie ma najmniejszych wyrzutów sumienia, że może i trochę nawet wykorzystał łatwowierność w końcu już starszego pana, jakim jest Tietiuchin
.
Wracając do głębi składu. To jednak u nas głównie zapanowała ostatnio taka dziwna moda - najpierw częściowo opanowała środowisko trenerów, a wkrótce potem rozpowszechniła to dziwaczne mniemanie wśród sporej rzeczy siatkarskich kibiców, że bez minimum dwóch, a jeszcze lepiej trzech równorzędnych zawodników na każdą pozycję i bez ciągłego rotowania składem, prowadzić drużynę siatkarską do sukcesu dziś po prostu się nie da. Inni jednak pokazują i udowadniają nam, że tak się nie tylko da grać, ale można też ważne rzeczy wygrywać. Dziś liczy się właśnie nawet bardziej przede wszystkim siła pierwszej szóstki, oraz druga rzecz posiadanie w składzie rzeczywiście klasowego lidera - jak w ubiegłym roku Wlazły na MŚ, który swoją charyzmę potrafi potwierdzić przy tych najważniejszy piłkach, najważniejszych spotkań. Anderson od wielu lat gra non stop w reprezentacji USA i klubie i właściwie niezależnie na na jakiej pozycji gra, z reguły cały czas prezentuje, tak jak dziś z Argentyną, jak dla niego przynajmniej przyzwoity, natomiast w porównaniu do innych siatkarzy całkiem dobry poziom. A to co u niego w końcu pękło i odmówiło posłuszeństwa w ubiegłym roku, to jak pamiętamy była psychika, która miała najwyraźniej serdecznie dość całej tej siatkówki, rosyjskiej zimy i rozłąki z bliskimi, a wcale nie jego ciało. To jednak też o czymś pewnie świadczy.
