Z takimi podsumowaniami i szóstkami sezonu jest pewien problem. Często słabszy playoff może sprawić, że kibic zapomni, jak regularnie grał dany zawodnik na wysokim poziomie. Tak było z Butrynem - to najlepszy przykład takiej sytuacji. Za to np. Kampa nie zachwycał przez wiele spotkań sezonu, a finały zagrał dobrze. Al Hachdadiego też byśmy inaczej oceniali przed playoffami.
Ja dam dwie szóstki. W jednej gracze ze świecznika, a w drugiej - siatkarze z cienia.
R: Toniutti, Tavares
Mimo wszystko Ben zasłużył na docenienie. Trudno wybrać lepszego gracza na tej pozycji z górnej części tabeli. Było w jego grze często sporo niedokładności, ale ani Kampa, ani Janusz, ani tym bardziej Łomacz z Trinidadem na wyższą notę nie zasłużyli.
Portugalczyk był za to zdecydowanie najlepszym sypaczem z dalszych miejsc - zdobył mnóstwo punktów zagrywką, dobrze blokował i świetnie kreował grę. Zapracował na (niedoszły) transfer do Skry, co też o czymś świadczy.
A: Butryn, Ben Tara
Tutaj wybór był trudny, bo obok Karola można by śmiało postawić Kaczmarka albo Bołądzia, którzy również się rozwinęli. Ja poniekąd za te głosy krytyczne wobec Butryna po przegranych ćwierćfinałach postanowiłem go dać do szóstki sezonu, bo dwa mecze nie mogą przekreślić znakomitej gry w niemal trzydziestu.
W przypadku Ben Tary na uwagę zasługuje po pierwsze wygryzienie Filipa i po drugie pewność siebie, technika i rola lidera. To wszystko Tunezyjczyk nam pokazał. Doceniłbym również Jimeneza i Kubę Jarosza. Kolumbijczyk może według mnie trafić do Korei, bo po takiej kompilacji z tego sezonu trudno się nim nie zachwycać, gdy chce się wziąć gracza śmigającego nad blokiem
Jarosz to mimo wieku i drobnych urazów klasa premium w dolnej części tabeli. Bardzo dobry sezon i warto to docenić.
P: Semeniuk, Kwolek, Kwasowski, Ferens
Olek Śliwka przez znaczną część sezonu grał świetnie, ale to Semeniuk świecił najjaśniej. Na grę Kwolka cieniem mogły się położyć słabe playoffy, ale cała pierwsza część rozgrywek i decydujący mecz o brąz sprawiły, że go tu umieszczam, mimo że mnie irytował niesamowicie swoją mową ciała. Docenić warto na pewno Bartka Lipińskiego z Trefla i trzech przyjmujących JW, z których każdy miał wkład w złoto.
Kwasowski to moim zdaniem znakomity przykład gracza, który może zrobić skok z kwadratu na poziom najsolidniejszego ligowca. Przyjęcie, zagrywka i atak - to wszystko Kamil miał na świetnym poziomie w drugim sezonie w Gieksie. Ferensa doceniam, bo zardzewiał w Zawierciu, a odbudował się w Lubinie i mimo bycia celem w przyjęciu bronił się w tym elemencie, dokładając atak i zagrywkę. Z dolnych rejonów tabeli wyróżnię także Bartka Bućkę i Ademara. Wiadomo, że Będzin spadł, ale Brazylijczyk pokazał, że może być bardzo mocny w ofensywie.
Ś: Wrona, Gladyr, Zniszczoł, Sapiński
Wybrałem Wronę, a nie Nowakowskiego, bo moim zdaniem lepiej współpracował z Hiszpanem. Niektórzy obwołali go celebrytą, a udowodnił, że nadal jest świetnym środkowym. W dodatku nie miał żadnego odpoczynku na kilku frontach. Jurij Gladyr to dla mnie fenomen. Gość fizycznie wygląda imponująco. Gdyby psuł mniej zagrywek, to byłby jego sezon idealny, choć korzyści w polu serwisowym dawał niemałe. Mentalny lider JW, bez którego tego mistrzostwa mogłoby nie być. Oczywiście Kochanowski, Nowakowski też mogliby się znaleźć w tej szóstce. Crer grał świetnie, ale zawiódł w playoffach.
Miłosz Zniszczoł to kolejny weteran, który przeżywa co najmniej drugą młodość. Blok, atak, kąśliwy float - to wszystko sprawia, że dałem go do szóstki graczy z cienia. Sapińskiemu bloku trochę brakuje, ale zagrywka i atak na świetnym poziomie. Jako gracz w sile wieku może jeszcze się rozwijać. Można by jeszcze docenić Jakubiszaka, Porębę i Josifowa z Dryją, bo przy fatalnym sezonie Radomia akurat środkowi grali bardzo dobrze.
L: Popiwczak, Czunkiewicz
Wiadomo, że Zatorski i Wojtaszek ze względu na wiek i doświadczenie zabetonowali hierarchię libero w Polsce. Popiwczak pokazuje jednak ciągły progres. Znakomita gra w obronie, przyjęcie na bardzo dobrym poziomie i przede wszystkim spokój, którym emanuje. Doceniłbym jeszcze Olenderka i Poterę, bo ten drugi bronił się swoją grą na dystansie sezonu.
Wśród graczy z cienia rozważałem Wattena czy Kamila Szymurę, ale zdecydowałem się dać Czunkiewicza. Sam fakt, że Kowal dał mu szansę na pełnym dystansie, pokazuje, że Czunek musiał zrobić postęp w przyjęciu, skoro wygryzł Filipowicza. Obrona - to jego znak rozpoznawczy. Bardzo mi się podoba jego energia i podejście do meczu.
Trener roku: to był tak dziwny sezon, że trudno kogokolwiek jednoznacznie wybrać jako najlepszego. Anastasi, którego krytykowałem, kończy na podium, a Winiarski jest szósty. Grbić, nad którym były piania z zachwytu przegrywa w finale z Gardinim, na którego wielu kręciło nosem, gdy przychodził. Gogol skończył na lepszym miejscu niż Giuliani.
Na jednoznaczny plus Marcelo Fronckowiak. Lekki plus stawiam przy Andrzeju Kowalu, trochę mniejszy przy Krzysztofie Stelmachu i Grzegorzu Słabym. Na duży minus Castellani i Gogol oraz Kolaković.
MVP: Tutaj dam MVP sezonu i MVP finałów, bo chyba tak będzie najlepiej.
MVP sezonu: 1. Semeniuk 2. Butryn 3. Kaczmarek
MVP finałów:1. Gladyr, 2. Bucki 3. Kwolek (za mecze o brąz)
Antyskład sezonu:
R: Cavanna, Kędzierski
A: Schulz, Konarski
P: Szalpuk, Ebadipour, Muagututia, Sobański
Ś: Jendryk, Concepcion, Lemański, Teryomenko
L: Piechocki, Żurek
Nad tym dream teamem nie będę się już pastwić. Dodam jeszcze, że rozczarował mnie trochę Bieniek, Trinidad (tu mały progres), oczywiście Loh, a także Cebulj, mimo jego dobrych statystyk. Tacy gracze jak Filipiak, Halaba, Szalacha, Szerszeń którzy rok-dwa lata temu pukali do drzwi kadry, przez kontuzje albo zasiedzenie na ławce stracili dobrą pozycję na rynku.
![:]](./images/smilies/icon_lol.gif "Laughing"){kind=icon}
) - Karol do play-off klasa światowa
No nie, sezon temu byli przedostatni. Tradycyjnie po sezonie 3/4 składu jest wyrzucana, w tym najmocniejsze ogniwo Butryn.